Film poster Symfonie van het Lichaam — Design: Studio THO

Film poster Symfonie van het Lichaam — Design: Studio THO

Symfonie van het Lichaam is een korte dansfilm over architectuur, met flamencodanser Eduardo Guerrero en flamencozanger en saxofonist Antonio Lizana. Het is een ode aan het vermogen van het lichaam om ruimte te claimen in de overweldigende architectuur van Rotterdam.

Hoe maak je als mens contact met de gebouwde omgeving? Filmmaker Monica Ruiz onderzoekt in de korte film ‘Symfonie van het Lichaam’ de grens tussen ratio en gevoel met station Rotterdam Centraal in de hoofdrol. Twee vooraanstaande Spaanse artiesten interpreteren hun contact met de ruimte in dans en muziek. Vrijdag 14 juni gaat de film in première in het charismatische POST gebouw. Een feestelijk evenement in het kader van Rotterdam Architectuur Maand, aangekleed met een gesprek met onder meer Jan Benthem en een live performance van de artiesten uit de film.

In de moderne architectuur van het Centraal Station van Rotterdam verzetten twee mediterrane mannen zich tegen de koude efficiëntie van de industriële omgeving. Het gebouw lijkt ondoordringbaar voor het kwetsbare verlangen om een onbekende te ontmoeten. Tot hun schaduw door een lichtkoepel breekt en ze van elkaars verlangen weten. Kan een lichaam, met de zachtheid van dans en muziek, de bezwering van staal en steen doorbreken? Met flamencodanser Eduardo Guerrero en saxofonist en zanger Antonio Lizana.

Hoe maak je als mens contact met de gebouwde omgeving? Filmmaker Monica Ruiz onderzoekt in de korte film ‘Symfonie van het Lichaam’ de grens tussen ratio en gevoel met station Rotterdam Centraal in de hoofdrol. Twee vooraanstaande Spaanse artiesten interpreteren hun contact met de ruimte in dans en muziek. Vrijdag 14 juni gaat de film in première in het charismatische POST gebouw. Een feestelijk evenement in het kader van Rotterdam Architectuur Maand, aangekleed met een gesprek met onder meer Jan Benthem en een live performance van de artiesten uit de film.

Hoe kan je als mens contact maken met de bebouwde omgeving? Filmmaker Monica Ruiz onderzoekt de balans tussen ratio en gevoel in de beleving van architectuur, met name in Rotterdam, waar functionaliteit, efficiëntie en moderne architectuur dominant aanwezig zijn. Is de mens zich nog bewust van een eigen wil onder de indruk van het grootse Rotterdam Centraal? 
 

Hoe maak je als mens contact met de gebouwde omgeving? Filmmaker Monica Ruiz onderzoekt in de korte film ‘Symfonie van het Lichaam’ de grens tussen ratio en gevoel met station Rotterdam Centraal in de hoofdrol. Twee vooraanstaande Spaanse artiesten interpreteren hun contact met de ruimte in dans en muziek. Vrijdag 14 juni gaat de film in première in het charismatische POST gebouw. Een feestelijk evenement in het kader van Rotterdam Architectuur Maand, aangekleed met een gesprek met onder meer Jan Benthem en een live performance van de artiesten uit de film.

Station Rotterdam Centraal is ontworpen door Team CS, de combinatie van West 8, MVSA Meyer, Van Schooten Architecten en Benthem Crouwel Architects. Jan Benthem: “Ik wilde de aankomst op het perron de allure geven van de aankomst in een wereldstad. Alsof je direct van de trein de stad in stapt.”

Filmmaker Monica Ruiz is onder de indruk van de schoonheid en grandeur van het station, maar de schoonheid gaat niet altijd gepaard met een prettig gevoel. Zij vraagt zich af of allure samen gaat met het bouwen van intieme herinneringen aan reizen en ontmoetingen. Kan de invloed van architectuur veranderen wanneer muziek en dans niet zozeer ruimte innemen, maar de ruimte juist bepalen?

Station Rotterdam Centraal is ontworpen door Team CS, de combinatie van West 8, MVSA Meyer, Van Schooten Architecten en Benthem Crouwel Architects. Als onderdeel van de research voor de film bezocht Monica Ruiz station Rotterdam Centraal met Jan Benthem, van het laatstgenoemde bureau. Samen spraken ze over de motivaties achter het ontwerp en de impact van ruimte. Centraal stond de interactie van de mens en het gebouw. Geeft dit grootse gebouw ook ruimte aan de wil van het individu?

“Jan wilde de aankomst op het perron de allure geven van de aankomst in een wereldstad. Alsof je direct van de trein de stad in stapt. Mijn vraag is of allure gepast is om intieme herinneringen op te bouwen, zoals je dat graag doet op een perron.”
– Monica Ruiz, filmmaker ‘Symfonie van het Lichaam’.

Jan Benthem in het station Rotterdam Centraal Foto: Monica Ruiz

Jan Benthem in het Centraal Station Rotterdam Foto: Monica Ruiz

“La música no llena el espacio, lo crea.”

“La música no llena el espacio, lo crea.”

“Muziek vult niet de ruimte, ze creëert juist ruimte.”

“Muziek vult niet de ruimte, ze creëert juist ruimte.”

R. Andrés

R. Andrés

De uit Cádiz (Spanje) afkomstige Eduardo Guerrero studeerde Spaanse dans, moderne dans en flamenco. Hij is een grote kenner van de essentie van flamenco. Hij heeft momenteel 3 dansspektakels: Guerrero, Desplante en Callejón de los Pecados. En toerde in november 2018 door Amerika met zijn vierde show: Gaditanía. Zijn laatste show, getiteld Onírico, is eind 2018 uitgekomen. Eduardo Guerrero staat op het punt van doorbreken op wereldniveau.

De uit Cádiz (Spanje) afkomstige Eduardo Guerrero studeerde Spaanse dans, moderne dans en flamenco. Hij is een grote kenner van de essentie van flamenco. Hij heeft momenteel 3 dansspektakels: Guerrero, Desplante en Callejón de los Pecados. En toerde in november 2018 door Amerika met zijn vierde show: Gaditanía. Zijn laatste show, getiteld Onírico, is eind 2018 uitgekomen. Eduardo Guerrero staat op het punt van doorbreken op wereldniveau.

Flamenco kent een zeer strikt regime van ritmes en dansstijlen. De puristen houden flamenco het liefst hetzelfde. Wie zich daar niet aan houdt, danst geen flamenco. Sommigen gaan zelfs verder en stellen dat je flamenco alleen kan dansen en zingen als je ‘t in je bloed hebt, zoals de gitanos (zigeuners). Dit levert een grote druk op behoud van de vorm. 

Flamenco kent een zeer strikt regime van ritmes en dansstijlen. De puristen houden flamenco het liefst hetzelfde. Wie zich daar niet aan houdt, danst geen flamenco. Sommigen gaan zelfs verder en stellen dat je flamenco alleen kan dansen en zingen als je ‘t in je bloed hebt, zoals de gitanos (zigeuners). Dit levert een grote druk op behoud van de vorm. 

“Entonces el Flamenco es un muro con el que chocas y una y otra vez, pero ante el que yo no me paro, choco e intento escalarlo para ver que hay detrás de ese muro. No me importa seguir hacia adelante, saltar ese muro y volver a el cada vez que sea necesario.”

 
“Flamenco is als een muur waartegen je keer op keer oploopt, maar ik laat me er niet door stoppen. Ik bots ertegen en probeer die muur te beklimmen, om te zien wat erachter ligt. Ik vind het prima om eroverheen te stappen, rechtdoor te gaan en er ook steeds naar terug te keren, als het nodig is.”

“Entonces el Flamenco es un muro con el que chocas y una y otra vez, pero ante el que yo no me paro, choco e intento escalarlo para ver que hay detrás de ese muro. No me importa seguir hacia adelante, saltar ese muro y volver a el cada vez que sea necesario.”

 
“Flamenco is als een muur waartegen je keer op keer oploopt, maar ik laat me er niet door stoppen. Ik bots ertegen en probeer die muur te beklimmen, om te zien wat erachter ligt. Ik vind het prima om eroverheen te stappen, rechtdoor te gaan en er ook steeds naar terug te keren, als het nodig is.”

 Eduardo Guerrero is altijd bezig de grenzen en muren die flamenco optrekt te overwinnen: “Het is de enige manier om te kunnen groeien, voor zowel ons als artiesten, als de kunst van de flamenco zelf.”

Eduardo Guerrero is altijd bezig de grenzen en muren die flamenco optrekt te overwinnen: “Het is de enige manier om te kunnen groeien, voor zowel ons als artiesten, als de kunst van de flamenco zelf.”

De saxofonist, zanger en componist uit Cádiz experimenteert met ritmes en melodieën in zijn zeldzaam organisch klinkende flamenco-jazz mix. In de energieke improvisaties “zingt” hij flamenco met zijn sax en laat hij zijn flamenco stem swingend over moderne jazz harmonieën klinken.

Zijn muziek gaat niet alleen voorbij aan de grenzen van de flamenco traditie, maar ook aan de limieten van wat mogelijk is in muziek. Hij zingt en speelt saxofoon met een ongelooflijke energie, en vooral eindeloze adem.

De saxofonist, zanger en componist uit Cádiz experimenteert met ritmes en melodieën in zijn zeldzaam organisch klinkende flamenco-jazz mix. In de energieke improvisaties “zingt” hij flamenco met zijn sax en laat hij zijn flamenco stem swingend over moderne jazz harmonieën klinken.

Zijn muziek gaat niet alleen voorbij aan de grenzen van de flamenco traditie, maar ook aan de limieten van wat mogelijk is in muziek. Hij zingt en speelt saxofoon met een ongelooflijke energie, en vooral eindeloze adem.

Espanje

Dansmagazine

Open Rotterdam

Flamencoagenda

Espanje

Dansmagazine

Open Rotterdam

Flamencoagenda

Persberichten:

Volkskrant 14 januari 2019

Persberichten:

Volkskrant 14 januari 2019